Gardiniera to półka lub stolik z blatem dedykowanym roślinom doniczkowym – to najczęściej przypisywane znaczenie temu wyrazowi. Ale gardiniera także jest dwukołowym pojazdem, ciągniętym przez zaprzęg konny, a służącym do przewozu ludzi i towarów. Nazwa wywodzi się z języka francuskiego i w Polsce odczytywana jest jako żardiniera, albo gardiniera – choć znana jest też inna – charette. Spójrzmy z bliska na tę drugą właścicielkę francuskiej nazwy.
Ten będący elementem kolekcji Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno – Spożywczego w Szreniawie pojazd został wyprodukowany na pewno przed wybuchem drugiej wojny światowej, jednak nie jest znana dokładna data, ani nazwa wytwórcy. Wiadomo jednak, gdzie tutejsza gardiniera była użytkowana: woziła ludzi i produkty spożywcze w jednym z majątków na terenie powiatu rzeszowskiego, województwa podkarpackiego – a ściślej – w pensjonacie w okolicach Rzeszowa. Muzeum przypuszcza, że dobrze zachowany pojazd nie „pracował” zbyt ciężko, a raczej pełnił funkcję rekreacyjną.– Ten dwukołowy pojazd przeznaczony do przewozu płodów rolnych oraz pasażerów i narzędzi ogrodowych, zaopatrzony był w wejście od tyłu pojazdu i siedzenia równolegle do kierunku jazdy – przedstawia Muzeum w Szreniawie. – Szczególnie popularny był we Francji i w Anglii, stosowano do niego zaprzęg w stylu angielskim.
Szreniawska gardiniera ma więc trzy ławki – jedną prostopadła do kierunku jazdy, na której siedział woźnica i dwie równoległe do burt i do kierunku jazdy, na których przodem do siebie, nogami do środka, siedzieli pasażerowie. Gdyby akurat nie było potrzeby jazdy z pasażerami, cała przestrzeń pod ławkami i między nimi, mogła być wykorzystana do przewozu towarów. Woźnica wsiadał z przodu, pomagały mu w tym uchwyty po obu stronach czołowej ściany, pasażerowie – z tyłu. Co ciekawe, pasażerowie siedzący tuż przy dużych kołach pojazdu, byli zabezpieczani od bryzgów błota półkami – błotnikami.W dość skąpej literaturze przedmiotu można spotkać informację, że klasyczna gardiniera ma wysoko ulokowaną skrzynię na przewożone towary lub na pasażerów, w odróżnieniu od pojazdu z niższą skrzynią i dodatkową przestrzenią zamkniętą dla zwierząt, czyli dog carta.
